Het Mariabeeld (eind 16de eeuw) is een voorbeeld van gepolychromeerde houtsculptuur in maniëristische stijl. Sinds 1689 staat dit beeld bekend als Onze-Lieve-Vrouw van Bijstand en Victorie. Het huidige laatbarokke altaar (1729) is van beschilderd hout. Om een ongekende reden wordt Willem-Ignatius Kerrickx als ontwerper-beeldhouwer genoemd. In feite dient het altaar als toonwand voor het devotiebeeld van Maria. Jezus’ moeder, met een maansikkel als voetstuk, staat op een globe, waarvan een duivels serpent zich kronkelend meester wil maken. Het opschrift over de globe geldt als chronogram: “DIVa sIt nobIs perpetUa VIrgo MarIa patroCInIo et VICtorIae” (Moge namens God de eeuwige maagd Maria van Bijstand en Victorie er voor ons zijn). Wie alle letters met Romeinse cijferwaarde optelt (500 1 5 -1 -1 -5 -5 1 -1000 1 -100 1 1 -5 1 100 1) vindt het jaartal van de inwijding: 1729. De zinnebeeldige duif van de Heilige Geest wijst op Gods uitverkiezing van Maria. Een paar engelen houden het Mariabeeld zowel een kroon boven het hoofd als een zon en een maan.

Te midden van een paar putti in de altaarbekroning die een laurierkrans houden, steekt een engel de loftrompet over Maria, in de hand een (afgebroken) stengel. De hemelse vreugde die hij triomfantelijk laat weerklinken, wordt kracht bijgezet door links de heilige Barbara met toren, en rechts de heilige Catharina met rad, zwaaiend met de palmtak van hun martelaar schap. Beide martelaressen worden in deze kapel samen vereerd als allegorie van het contemplatieve en het actieve leven.