Ethnographie - Traditionen und Gebräuche
BearbeitenChristfest - Neujahr - Epiphanias In der Vorbereitung auf das Christfest bereiten die Frauen aus dem Kits-Kets (Κιτς – Κετς), einem Brei aus Weizen und Fett, Tiere zu. Diese werden mit den Ausdrücken «έτσι κ’ έτσι» oder «φύγε-πέρνα» in Verbindung gebracht. Die Tiere werden den Familienmitgliedern und Freunden gebracht.
Am Christfest (6. Januar) wird traditionell mit dem Besuch der göttlichen Liturgie, dem Verzehr von Kits-Kets und anderen Kleinigkeiten begange. Zum Mittagessen versammelt sich die Familie zum Festessen. Am Neujahrstag holt jede Hausfrau frisches Wasser aus einer Quelle, einen Granatapfel, einen Stein und etwas Sand. Mit diesen Gegenständen verstaut sie einige Süßigkeiten. Sie umrundet das Haus, zerbricht den Granatapfel mit dem Stein und versprengt das Frische Wasser, um damit Gesundheit und Glück für ihr Haus zu erbitten.
Weihnachtsliedersingen (κάλαντα - kalanda) zeichnet diese Tage aus. Singend ziehen vor allem Kinder durch die Straßen und tragen zugleich Lichter zu den Häusern von Freunden und Verwandten. Das bekannteste Weihnachtslied ist Dogali (Ντόγκαλη), welches ursprünglich ein Loblied auf die Familie ist.[1]
Karneval (Αποκριά - apokria): Am Abend des letzten Sonntags in der Karnevalszeit wird in allen Häusern ein Familienfest mit einem Festessen und Karnevalsliedern gefeiert. Manche maskieren sich zu diesem Anlass. Ein weiterer Brauch, der mit dem Altjahreabend zusammenhängt ist das Gaitanaki (γαϊτανάκι), an dem sich jugendliche verkleiden und Karnevalslieder singen, wie zum Beispiel "Kalos tin ti Sarakosti" (Καλώς την τη Σαρακοστή), "Stis akrivias ton kairo" (Στης ακρίβειας τον καιρό), "Lemonaki myrodato" (Λεμονάκι μυρωδάτο).
Am Kathara Deftera bereiten die Hausfrauen das Lipso (λειψό), ein ungesäuertes Brot, das gemeinsam mit guten Wünschen im Backhäuschen gebacken wird. und και όλες μαζί το έψηναν με ευχές στο φούρνο της γειτονιάς. Σήμερα με χαμηλότερο τόνο και ύφος αυτό που γίνεται είναι η παρέλαση του Καρναβαλιού ενώ η Σαρακοστή ξεκινά στην παραλία των Παλαιομαγαζιών ή της Σκάλας με τα γνωστά σαρακοστιανά εδέσματα να προσφέρονται δωρεάν.
Lampri (Λαμπρή) Νωρίς το πρωί του Σαββάτου του Λαζάρου νεαρές κοπέλες με ανθοστόλιστα καλάθια τραγουδούσαν το τραγούδι του Λαζάρου στη περιοχή. Καθόλη τη διάρκεια της Μεγάλης εβδομάδας οι νοικοκυρές προετοίμαζαν το σπίτι τους για τη μεγάλη γιορτή που ερχόταν ενώ όλοι τηρούσαν ευλαβικά τη νηστεία. Τη Μ. Πέμπτη ένα κόκκινο πανί απλωνόταν στην αυλή και με πολλή προσοχή έβαφαν τα κόκκινα αυγά. Το πρωί της Κυριακής λίγες ώρες μετά την Ανάσταση, άναβαν στις αυλές ή στις γειτονιές τη θράκα (φλόγα από κλήματα) και ξεκινούσε το πασχαλιάτικο γλέντι.
Verlobung und Hochzeit (Appavonas - Αρραβώνας, Gamos - Γάμος)
Ο αρραβώνας συμφωνούταν με το δόσιμο των χεριών και με μερικές μπαταριές (πιστολιές στον αέρα) στον αέρα όποτε και ο κόσμος πληροφορούταν το χαρμόσυνο γεγονός. Πλούσιο γλέντι και αλλαγή δακτυλιδιών επιστέγαζε την προφορική συμφωνία. Την περίοδο του αρραβώνα ως το γάμο το ζευγάρι αντάλλασε συμβολικά δώρα (πχ μια λευκή λαμπάδα στη νύφη το Πάσχα, φορέματα κλπ.) Οι παραμονές του γάμου σήμαιναν προετοιμασία και επίδειξη της προίκας. Οι ήμερες του γάμου (παραμονή και ανήμερα) είχαν κλασσικό φαγοπότι με συγγενείς και φίλους.
Abendfeiern (Venggera - Βεγγέρα) Γραφικό έθιμο των γυναικών της Αταλάντης που είχε να κάνει με τη συγκέντρωση τους στο κεντρικό σημείο κάθε γειτονιάς και την ενημέρωση τους για τα σπουδαία ή όχι γεγονότα της πόλης. Σε πεζούλια, πέτρες ή σκαμνάκια τις καλοκαιρινές βραδιές με φεγγάρι οι γυναίκες κάθε γειτονιάς μαζεύονταν και συζητούσαν τα νέα. Και αν σήμερα ηχεί παράξενο σαν γεγονός οφείλουμε να λάβουμε υπόψη την εποχή που πραγματοποιούνταν οι βεγγέρες και να δείξουμε την ανάλογη κατανόηση σε γυναίκες που δεν είχαν άλλο τρόπο διεξόδου για μια κοινωνική ζωή.
Ta Rigana (Τα Ριγανά) Κατά το μήνα Ιούνιο πραγματοποιείται ο θερισμός μεταξύ άλλων και της ρίγανης. Στην Αταλάντη γιορτάζεται εθιμοτυπικά στις 24 Ιουνίου. Την παραμονή της ημέρας αυτής στις γειτονιές ανάβουν φωτιές από ξύλα, κλαριά και άχυρα και οι άνθρωποι πηδούν πάνω από αυτές σταυρωτά τρεις φορές. Στη φωτιά ρίχνονται ακόμη και τα μαγιάτικα στεφάνια που συντηρούνται μέχρι τότε. Rathore Jagat Gosain belonged to the Rathore clan of Rajput and was the daughter of Raja Udai Singh,[2] the ruler of Marwar.[3][4] Her mother was Manrang Devi,[5] daughter of Raja Askaran of Narwar (d.1599),[6], who was also briefly Raja of Amber before being ousted in favour of his uncle, Bharmal.[7]
Her paternal grandfather was Maldeo Rathore,[8] under whose rule Marwar turned into a strong Rajput Kingdom that resisted foreign rule and challenged the invaders for northern supremacy. Maldeo Rathore refused to ally with either the Sur Empire or the Mughal Empire after Humayun regained control of North India in 1555. This policy was continued by his son and successor, Chandrasen Rathore.[9]
After the death of Maldeo Rathore in 1562, a fratricidal war for succession started and Chandrasen crowned himself in the capital, Jodhpur. But his reign was short lived as Emperor Akbar's army occupied Merta in the same year and the capital Jodhpur in 1563.[10]
After the death of Rao Chandrasen in January 1581, Marwar was brought under direct Mughal administration. In August 1583, Akbar restored the throne of Marwar to Udai Singh, who, unlike his predecessors, submitted to the Mughals and subsequently joined the Mughal service.[10]
1. Jagat Gosain |2= 2. Udai Singh, Raja of Marwar |3=3. Manrang Devi |4= 4. Maldeo, Rao of Marwar |5= 5. Swarup Devi |6= 6. Askaran, Raja of Narwar |7= |8= 8. Ganga, Rao of Marwar |9= 9. Padma Bai of Sirohi[11] |10= 10. Jait Singh, Raja of Khairawa[12] |11= |12= 12. Bhim Singh, Raja of Amber[13]
- ↑ Vasoula CH. Skreti (Βασούλα Χ. Σκρέτη) - Εργασία της ειδικότητας Ελληνικών Παραδοσιακών Χορών: "Λαϊκή Παράδοση και Πολιτισμός της Αταλάντης"
- ↑ Referenzfehler: Ungültiges
<ref>-Tag; kein Text angegeben für Einzelnachweis mit dem Namen Thackston. - ↑ Satish Chandra: Medieval India: from Sultanat to the Mughals. Revised Auflage. Har-Anand Publications, New Delhi 2005, ISBN 978-81-241-1066-9, S. 116.
- ↑ Jaswant Lal Mehta: Advanced Study in the History of Medieval India. Sterling Publishers Pvt. Ltd, 1986, ISBN 978-81-207-1015-3, S. 418.
- ↑ Soma Mukherjee, Royal Mughal Ladies and Their Contributions (2001), p. 128
- ↑ Richard Saran and Norman P. Ziegler, The Mertiyo Rathors of Merto, Rajasthan (2001), p. 45
- ↑ J. N. Sarkar: A History of Jaipur. Reprinted Auflage. Orient Longman, 1994, ISBN 81-250-0333-9, S. 33 (google.com – [1984]).
- ↑ K.S. Lal: The Mughal harem. Aditya Prakashan, New Delhi 1988, ISBN 978-81-85179-03-2, S. 27.
- ↑ Melia Belli Bose: Royal Umbrellas of Stone: Memory, Politics, and Public Identity in Rajput Funerary Art. BRILL, 2015, ISBN 978-90-04-30056-9, S. 150 (google.com).
- ↑ a b Vorlage:Harvnb
- ↑ Shyam Singh Ratnawat, Krishna Gopal Sharma, History and culture of Rajasthan: from earliest times upto 1956 A.D. (1999), p.162
- ↑ Rajvi Amar Singh, Mediaeval History of Rajasthan: Western Rajasthan (1992), p.38
- ↑ Vorlage:Harvnb